Laatst kreeg ik telefoon van een bezorgde moeder

 

‘He who does not understand your silence,

wil probably not understand your words.’

 

Elbert Hubbard

 

 

Ik kreeg laatst telefoon van een bezorgde moeder. Haar dochtertje van 7 jaar is erg verlegen en teruggetrokken en durft niet te spreken in heel wat situaties. De moeder vroeg me of ik haar kon begeleiden.

 

Ik moest haar teleurstellen en vertelde haar dat ik enkel werk met volwassenen, maar het telefoontje raakte me enorm.
Ik herkende mezelf zo erg in dat kleine verlegen meisje. De ‘zorger’ in mij wil dan meteen helpen. Naar haar toe rennen, haar in mijn armen nemen en zeggen: ‘Lieve meid, je bent helemaal ok zoals je bent. Ik begrijp dat je het soms eng vindt om te spreken. Ik snap dat je in bepaalde situaties liever eerst observeert voor je deelneemt. Maar onthoud goed: Er is helemaal niets mis met je.’

 

Vaak ervaar je als stiller kind heel wat druk van de buitenwereld om niet zo stil te zijn. Om wel te spreken. Je krijgt langs alle kanten te horen dat stil zijn niet ok is. Dat je afsluiten niet ok is. Dat je moet deelnemen aan gesprekken. Nu ik volwassen ben, begrijp ik al die goedbedoelde beweringen wel van de ouders, van de leerkrachten, van de grootouders.

Ze handelen vanuit de angst dat een kind met introverte eigenschappen zich niet zal kunnen handhaven in onze extraverte wereld. Dat het kansen zal missen en niet voor zichzelf zal opkomen.

 

Heel wat volwassenen die ik begeleid, hebben op dit vlak kwetsuren opgelopen.
Ze groeien als introvert persoon op in een wereld waarin nog vaak de focus ligt op extraverte kwaliteiten zoals sociaal zijn, vlot praten, graag onder de mensen zijn.

 

Allemaal zaken die voor een introvert persoon niet altijd evident zijn.
Als introvert persoon heb je soms moeite om over koetjes en kalfjes te praten en heb je liever een diepgaand 1-op-1 gesprek. Je bent niet goed in ad rem reageren, maar je denkt liever na voor je iets zegt.

 

Door de druk van buitenaf om toch maar te spreken en je stem luid en duidelijk te laten horen, is er kans dat je als meer introvert persoon na verloop van tijd een gevoel krijgt dat jouw manier van zijn niet de juiste is. Dat de andere, lees meer extravertere manier van zijn, beter en waardevoller is. Je wordt erg onzeker over jezelf en je houdt jezelf in of past je aan uit angst om niet aanvaard te worden. De kans is groot dat er een negatief zelfbeeld ontstaat met weinig zelfvertrouwen tot gevolg.

 

 

Een bekend ontwikkelingspsycholoog Jerry Kagan heeft heel wat onderzoek gedaan op het vlak van introversie en extraversie. Hij heeft ontdekt dat baby’s ofwel hoogreactief ofwel laagreactief zijn. De hoogreactieve baby’s reageren sterk op nieuwe prikkels. Dit bleek niet alleen uit hun gedrag, maar ook hun zenuwstelsel was gevoeliger. Hun hartslag en bloeddruk verhoogden, hun pupillen verwijden en dit was niet het geval bij de baby’s die laagreactief waren. Zoals Kagan verwachtte, ontwikkelden de hoogreactieve baby’s gemiddeld vaker een introverte persoonlijkheid en de laagreactieve baby’s een extraverte persoonlijkheid.

 

Het is dus niet zo verwonderlijk dat ik heel wat introverte volwassenen over de vloer krijg die het lastig vinden om te spreken in een groep. Zoals de kinderen in het onderzoek hebben ook zij een gevoelig zenuwstelstel dat sterk reageert op nieuwe prikkels. En laat spreken voor groepen nu net een situatie zijn met heel wat nieuwe en intense prikkels.

 

De kans is groot dat ook het meisje in het begin van mijn verhaal een hoogreactief kind is en gemiddeld sterker reageert op nieuwe prikkels zoals nieuwe gezichten of nieuwe situaties.

 

 

Maar dit hoeft geen enkel probleem te zijn. Of je nu hoogreactief of laagreactief bent, introvert of extravert, dat zou niet mogen uitmaken.

 

En toch is het nog steeds zo dat personen met extraverte kenmerken als sterker, sociaal aangepaster en meer zelfzeker worden beschouwd. Terwijl introverte kinderen vaak te horen krijgen dat ze te stil zijn. Dat ze meer moeten spreken. Dat ze niet ondernemend genoeg zijn. Dat ze niet genoeg durven. Ze nemen de overtuiging over dat het niet goed is om een observerende houding aan te nemen, maar dat ze actiever moeten deelnemen aan gesprekken.

 

Als kind kreeg ik vaak te horen dat ik te stil was. Te verlegen. Te veel in mezelf gekeerd. Te dromerig. Hierdoor heb ik jarenlang in de knoop gelegen met de introvertere delen in mezelf. Ik dacht dat de buitenwereld deze delen niet goed genoeg vond, dus telkens als ik weer eens stil aanwezig was in een groep of te lang nadacht voor ik sprak, veroordeelde ik mezelf vanuit de overtuiging dat mijn manier van zijn niet goed was.

 

Al heel jong heb ik de delen waarvan ik dacht dat ze niet aan de verwachtingen voldeden, weggestopt. Je doet wat de buitenwereld ook doet, namelijk je wijst deze delen af. Je houdt je in. Of je past jezelf aan.

 

Als je als kind opgroeit met bovenstaande denkbeelden en ze vaak te horen krijgt, neem je deze belemmerende denkbeelden uit de buitenwereld onbewust over. Je kijkt als kind naar je introverte eigenschappen door de bril van de buitenwereld. Je hebt nog geen keuze.

 

Maar als volwassene heb je wel een keuze. Je kunt bewust kiezen of je blijft vasthouden aan het beperkende denkbeeld uit de buitenwereld of je kunt kiezen om deze los te laten.

 

Ik keer even terug naar de moeder en het meisje in het begin van mijn verhaal. Op een bepaald moment vraagt de moeder of er iets is dat ze kan doen voor haar dochter.

 

Ik vertel haar dat het belangrijk is dat ze zich bewust wordt van de beperkende denkbeelden over introversie die ze onbewust heeft overgenomen. Ze kijkt door de bril van de extraverte buitenwereld naar haar dochter en gelooft net als die buitenwereld dat haar dochter nooit succesvol kan zijn met die introverte kenmerken.

 

Door een nieuwe bril op te zetten die op een positieve manier naar introversie kijkt, kan ze haar dochter het gevoel geven dat er helemaal niets mis met haar is. Het is ok dat ze het eng vindt om te spreken tegen sommige mensen. Ze mag eerst wat observeren bij nieuwe mensen en stil aanwezig zijn in de klas. Ze mag beseffen dat ze niet hoeft te spreken als ze niet wil spreken. Dat ze helemaal zichzelf mag zijn. Dat haar stillere en meer introverte delen er gewoon mogen zijn.

 

Laat de buitenwereld zich maar wat aanpassen aan haar, denk ik dan vanuit mijn eigen innerlijk gekwetste kind. Ik geloof er rotsvast in dat je er op deze manier voor zorgt dat een stiller kind de nodige dosis zelfvertrouwen krijgt om als het echt nodig is wel het woord te nemen en voor zichzelf op te komen en vooral, en dat is misschien het allerbelangrijkste, helemaal zichzelf durft te zijn.

 

Na heel wat jaren binnenwerk heb ik zelf de bril van de extraverte buitenwereld kunnen afzetten en weet ik ondertussen dat mijn introverte delen net mijn sterktes zijn. Dat net daar mijn kracht ligt. Doordat ik vaak stil aanwezig ben in een groep, ben ik enorm bedreven in het observeren en zie ik snel verbanden en linken die iemand anders niet zo snel opmerkt. Ik weet nu ook dat mijn verlangen naar diepgang in een gesprek een sterkte is die ervoor zorgt dat ik als coach snel naar de kern beweeg om daar verandering aan te brengen. Het is pas sinds ik dat weer besef dat ik met meer zelfvertrouwen mezelf in de wereld durf te zetten.

 

Om te groeien als introverte spreker en met meer zelfvertrouwen het woord te durven nemen is het belangrijk om je bewust te worden door welke bril jij naar jezelf kijkt.

 

Hoe kijk jij naar de delen in jezelf die wat anders zijn dan wat je omgeving voorschrijft?
Wat doe jij met de delen in jou die minder aanvaard zijn in onze maatschappij?
Stop je ze nog steeds weg? Vind je ze nog steeds hinderlijk?
Of durf je met deze delen in de wereld te stappen?

 

Ik ben alvast benieuwd naar jouw ervaringen op dit vlak.

 

 

Wil jij graag werken aan de belemmerende gedachten over jezelf en groeien als introverte spreker?

 

Dan raad ik jou aan om deel te nemen aan mijn halfdaagse online workshop:

 

‘In 3 stappen naar meer spreekdurf en spreekkracht.’

 

Deze workshop is voor iedereen die sterker in zijn schoenen wil staan als spreker en eindelijk stappen wil zetten naar meer spreekdurf en spreekkracht.

 

Wat kan je ervan verwachten?

• interactieve online workshop via Zoom
• je ontdekt wat nodig is om met je angst om te spreken aan te slag te gaan
• een halve dag vol inspiratie en goesting om het anders aan te pakken
• een aantal praktische vaardigheden, kennis en waardevolle tips waar je onmiddellijk mee aan de slag kan
• uitwisselen met anderen die met hetzelfde worstelen als jij